به گزارش رفسنجان فردا؛ وقتی تب و تاب کروناویروس در جهان شروع شد، زمانی که عالم و آدم درگیر شدند و غرق در بیماری شدیم، حواس مان به دخترک قلم به دست و پسرک دوربین به شانه نبود؛ همان که می دوید تا بگوید چگونه از خود و خانواده مراقبت کنیم، همان که می نوشت تا بخوانیم عدد مبتلایان به چند رسیده و باید در خانه بمانیم، همان که پا به پای پزشک و پرستار و کادر درمان عرق ریخت و هزار بار مُرد و زنده شد.

 همان که امروز سنش از سی یا چهل هم گذشته و دغدغه خبرنگاری رهایش نکرده و با این ویروس نچسب یقه به یقه شده است.

 کافیست برای چند ثانیه چشمان مان را ببندیم و جهان بدون رسانه را تصور کنیم؛ آیا کسی به شما می گفت چگونه دست های تان را بشویید یا کسی می دانست این وبای مدرن از کجا آمده و آمدنش بهر چه بود؟

 مراقب این جستجوگرانی که شیطنت هایشان تمامی ندارد، باشیم؛ امروز در کنار همه دلواپسی های مان برای سلامتی شان دعا کنیم.

 وقتش رسیده این کنجکاوان پر جنب و جوش را از پشت دوربین و زیر برگه های درهم و برهم و از میان فایل های صوتی بیرون بکشیم و حال شان را بپرسیم؛ نکند دیر شود و جای شان در بین ما خالی باشد!

برای این بیسیم چی های خط مقدم کرونا که خواب و خوراک شان را فدای مراقبت از عملیاتی شدن وعده های جورواجور نحوه پرداخت قبوض و اقساط وام شهروندان و... کرده اند، آرزوی بهروزی می کنیم؛ وقتش رسیده دستی به پشت شان بزنیم و با یک خداقوت جانانه غبار خستگی را از تن رنجور و خسته شان بتکانیم.

به قلم بهناز شریفی

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا